Wij houden van kamperen. Niet op een massale camping met laantjes, tenten keurig op een rij, een zwemparadijs en een activiteitenprogramma van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Nee, wij houden van kamperen op een knusse camping waar je een mooi plekje op een veld mag zoeken en waar je jezelf moet vermaken. Wij houden van kamperen in een tent. Heerlijk buiten zijn, koken op de grond, ’s avonds je klamme slaapzak in op een half leeg luchtbed, ’s morgens de tent uit branden wanneer de zon fel schijnt en met je rol pleepapier over het veld naar het sanitair. En omdat Erik en ik al meerdere keren hebben ervaren dat onze relatie ’tent-opzet-proof’ is, kochten we voor twee jaar terug een grote ‘gezins-proof’ tent. Een prachtige tent waar we fantastische vakanties mee zouden gaan beleven.
Onze tent waar we fantastische vakanties mee zouden gaan beleven staat nu te koop op Marktplaats (voor de liefhebber; Outwell Hilo Reef). Hij is nooit gebruikt en gaat nooit gebruikt worden. Tenminste niet door ons. Met Roos is kamperen in een tent, zoals het er nu uitziet, geen optie meer. 
Roos heeft (meerdere malen per dag) rust nodig wanneer ze veel epileptische activiteit heeft. In een tent is die rust m.n. overdag moeilijk te krijgen. Bovendien hebben we geen veilige slaapmogelijkheid. Een normaal campingbedje is te klein en ze kukelt over de rand. Een aangepast campingbed wordt waarschijnlijk niet vergoed (het is geen structureel hulpmiddel en wordt gezien als recreatie) en kost ‘slechts’ € 2500,-. Daarnaast hebben we een bestelbus nodig om alle hulpmiddelen mee te slepen en kan ik me voorstellen dat mede kampeerders echt  niet zitten te wachten op een gillend meisje dat je niet kunt vertellen dat ze wat stiller moet zijn omdat de buren dat gegil vervelend vinden (ter info: eens in de zoveel tijd bouwt Roos ook midden in de nacht gil-feestjes). 

Kamperen in een tent zal, voor zover het er nu uitziet, slechts een herinnering voor ons zijn. We moeten dus op zoek naar iets anders. Een andere manier om tóch nog op vakantie te kunnen. We hebben nagedacht over een caravan met een vast stapelbed waar we een constructie in kunnen maken zodat Roos veilig kan slapen. Maar een caravan is een forse investering. We moeten goed nadenken en voors en tegens afwegen voor we er één aanschaffen. We hebben gezocht op het internet naar aangepaste campings. Deze zijn er, ook in het buitenland. Campings met aangepaste voorzieningen en waar je hulpmiddelen kunt huren. Zelfs campings waar je zorg kunt inkopen met het PGB. Campings waar Roos ‘gewoon’ kan gillen zonder dat iemand er wakker van ligt omdat de kans groot is dat de buren zelf ook een gillend kind hebben. Campings waar niemand raar kijkt wanneer Roos met haar helm op rondkruipt of rond scheurt in haar mooie loopwagen. Alleen weten we nog niet of we dat willen, een vakantie waarbij de nadruk ligt op anders zijn. Hoewel ik me, nu ik dit schrijf, bedenk dat de nadruk juist níet ligt op anders zijn want ons gezin is op zo’n camping juist heel ‘normaal’.

Om een lang verhaal kort te maken willen we dus op vakantie, maar weten nog niet hoe… Dit weekend gaan we proefondervindelijk ervaren of het aangepaste gebeuren iets voor ons is. Erik, Jasmijn, Roos, Morris en ik gaan naar Branbant logeren op een boerderij met 6 aangepaste appartementen (Bij d’n Berk). Er is een veilig bed voor Roos, een snoezelruimte, een zwembad met tillift, een grote speelweide, dieren om te knuffelen en een groot erf waar Roos rond kan scheuren in haar loopwagen. We zijn heel benieuwd hoe het gaat bevallen. Vast wel! Het wordt mooi weer en we hebben er zin in! Even lekker eruit met z’n allen.