Roos is onrustig en schokkerig. Te slap om op haar benen te staan. Het frustreert haar en maakt haar jengelig. Omdat de andere kinderen op de kamer liggen te slapen besluit ik even naar beneden te gaan met haar en mezelf (en een andere moeder op haar kamer) te trakteren op een kop ‘echt lekkere koffie’ van het winkeltje op de hoek in de ziekenhuishal. Het is druk beneden. Veel witte jassen, mensen met pasjes en patiënten met bezoek. Het is lunchtijd. Ik ga in de rij staan bij het koffiewinkeltje. Vanuit het niets staat er ineens een oud mannetje naast Roos en mij. In zijn hand een boterhamzakje met iets erin. Terwijl hij me aanspreekt verdwijnt zijn gerimpelde hand in het zakje. 
“Ik heb iets voor je kleine meid.”, zegt hij, “Een poppetje. Mag ze dat hebben?”. Uit het boterhamzakje verschijnt een klein porseleinen engeltje. Een beetje overrompeld geef ik antwoord; “Natuurlijk mag ze dat, maar ik ben bang dat ze het kapot maakt als u het haar geeft…. Maar waarom wilt u het haar geven? Vanwaar dit aardige gebaar?”. 
Terwijl zijn gerimpelde hand mij het kleine engeltje overhandigt, antwoordt hij met een liefdevolle glimlach; “Eens in de zoveel tijd koop ik wat poppetjes en die geef ik aan zieke kinderen. Om ze op te fleuren.” Ik kan nog net stamelend een ‘dank u….’ uitbrengen en terwijl hij weer in de drukke ziekenhuismenigte verdwijnt schiet ik vol…. 
Bestaan er dan tóch engelen?