De zon schijnt. Fleurig geklede mensen. Allemaal een bloem in hun hand. Een sfeervolle ruimte. Snoezellampen en bubbelbuizen. Een tak met persoonlijke boodschappen. Projectieschermen met levendige foto’s van een dappere lieve meid. En een mooie witte kist beschilderd met kleurige bloemen. Herinneringen met een lach en een traan.
Precies op deze dag is de aftrap van de Stofwisseltour. Een tour om aandacht te vragen en geld in te zamelen voor de ziekte die haar beetje bij beetje kapot maakte. Zij zal het niet meer meemaken. In plaats daarvan brengen haar stoere moeder, vader, broer en zus haar weg… Inmiddels huilen de wolken. Alle genodigden kijken in een erehaag de familie na. Applaudisserend tot ze uit het zicht zijn verdwenen. Nanoek haar laatste tour…

Die vrijdag eind juni… Een bijzonder mooi, heftig, liefdevol en verdrietig afscheid van een (oud)klasgenootje van Roos. Confronterend dichtbij. Een totaal ander ziektebeeld, maar toch zoveel overeenkomsten in de grote zorgen. De onzekerheid en onvoorspelbaarheid als grootste bottleneck. Dit is mijn angst. Ónze angst.

En tegelijkertijd speelt er altijd die tegenstrijdige gedachte… Want stiekem hoop ik dat ik Roos overleef. Zodat ik precies weet dat haar leven goed is geweest. Zodat ik weet dat er goed voor haar is gezorgd.

Stiekem hoop ik dat ik Roos overleef… Met één dag. Want ik word gek van het idee dat ik haar nu al zou moeten missen… ❤️