Het begon de maandag voor de voorjaarsvakantie toen Morris klaagde over buikpijn. Met het uur werd zijn buikpijn erger en verdwenen zijn praatjes, eetlust en energie. Bewegen deed pijn en toen hij ‘s avonds ineens moest overgeven belden we toch maar met de huisartsenpost voor advies. Dwars door de avondklok reed Erik met Morris naar de stad om na een beoordeling en het prikken van bloedwaarden om 00.00 uur ‘s nachts weer thuis te komen. Het advies was paracetamol, lekker in zijn eigen bed slapen en de volgende ochtend laten herbeoordelen door onze eigen huisarts. Echter toen Morris ieder kwartier kermend van de pijn wakker werd en zijn temperatuur opliep trokken we weer aan de bel. Om iets voor 4.00 reed Erik met een inmiddels doodzieke Morris opnieuw naar de huisartsenpost. Er volgde een doorverwijzing naar de SEH en een opname op de kinderafdeling omdat er pas tussen 8 en 9 die ochtend een echo van zijn buik gemaakt kon worden. Ze mochten ook thuis wachten en dan terugkomen, maar Erik sloeg dat vriendelijk af. Morris was inmiddels amper aanspreekbaar.

Toen de echo uiteindelijk gemaakt werd bleek Morris een blindedarmontsteking te hebben. Dinsdagochtend werd Morris geopereerd. Zijn blinde darm was flink ontstoken en daarnaast had hij een darmperforatie. Zijn buik was behoorlijk smerig (aldus de chirurg) van de darminhoud die zijn buikholte was ingelopen. De blindedarm werd verwijderd en de buikholte schoongespoeld.
De dagen daarop leefden we als gebroken gezin, zoals we dat van opnames bij Roos kennen. Ik bleef bij Morris in het ziekenhuis en Erik bleef thuis bij Roos.

Het was een stressvolle week. Thuis hadden we te maken met ziekte en quarantaine in team Roos en moesten we nog een ochtend met Roos naar de revalidatiearts en de radioloog in het UMCG.
En we hadden veel zorgen om Morris, die totaal in zichzelf gekeerd als een plankje in bed lag en waarbij we daarnaast moesten afwachten of de antibiotica zijn werk zou gaan doen. Morris had veel pijn en was bang.
Gelukkig knapte hij na extra pijnstilling zienderogen op en mocht hij na 5 dagen naar huis om verder te herstellen.
En toen begon de voorjaarsvakantie. Daar waren we wel aan toe aangezien de Kerstvakantie in het water was gevallen door grote zorgen en ziekenhuis bezoekjes rondom Roos. Heerlijk tijd om bij te komen.

Dikke doei! Dus niet…

Thuis merkten we hoeveel impact deze opname had. Die week ziekenhuis met Morris heeft er behoorlijk ingehakt. Qua energie en qua emoties… We zijn ècht wel wat gewend, maar dit voelde gek genoeg anders dan bij Roos. Dit keer ging het namelijk om Morris… En die hoort niet ziek te zijn…

Naast alle zorg rondom Roos deze week (teleurstellend telefoontje van arts, irritatie om leverancier hulpmiddelen, afspraak aanpassen rolstoel en PGB administratie), vroeg Morris veel aandacht. Enerzijds omdat hij zelf nog weinig kon, anderzijds omdat hij weer vertrouwen in zijn lichaam moest krijgen. Eten ging niet vanzelf (combinatie van weinig eetlust en angst voor vast voedsel), opstaan lukte niet goed, hij had hulp nodig bij lopen, toiletgang en veranderen van positie, hij was erg slap en moe en had om de zoveel tijd pijnstilling nodig (wat gepaard ging met angst en strijd). De eerste nachten werd hij wakker in paniek. Totaal overstuur, huilen, pijn, niet lekker liggen, angst om te plassen, angst voor zetpillen en vooral angst dat het weer mis zou gaan… Beetje bij beetje ging het gelukkig de goede kant op, maar pas vanaf donderdag zagen we dat hij weer meer de oude was en gaf hij zelf ook aan zich beter te voelen.
En nu is de voorjaarsvakantie alweer bijna voorbij en ga ik maandag weer aan het werk. En ècht hoor, als ik er weer sta, dan sta ik er weer. En dan vind ik het leuk en komt het goed. Maar nu denk ik vooral; Mag ik alstjeblieft heel even bijkomen?