“Zo’n weekend weg hè, daar tank je toch even lekker van bij?”
Nou, hier niet. Tenminste nu niet. Niet als ik met een stressniveau dat torenhoog is de deur uit ga. Niet als ik de hele nacht in de weer ben geweest met Roos. Niet als ik op de dag van vertrek nog vanalles moet regelen omdat Roos niet kan logeren. Niet als ik een ziek kind achterlaat bij Erik, die het dus maar in z’n eentje moet rooien. Niet als ik Morris teleurgesteld zie omdat zíjn uitstapje met Erik dus in het water valt. Niet als ik me zorgen maak. Niet als ik eigenlijk al heel erg moe ben.
En begrijp me niet verkeerd… het was fijn om er even uit te zijn. En ik kon thuis ook echt wel een beetje loslaten. En ik heb heus wel genoten van de dingen die ik heb gedaan en van alle gezelligheid. En ik vond het heerlijk om even niets te hoeven… of te moeten. En nee, ik klaag niet omdat ik wéét dat het een luxe is dat ik überhaupt weg kán… Maar bijtanken?
Nee, dat absoluut niet.

Ik ben nog steeds moe.
Te moe…

Afgelopen weekend stond er een weekendje Zwolle gepland met mijn moeder en schoonzusje. Roos zou logeren, Erik en Morris zouden naar Almere logeren bij oma en een dagje naar Artis vanuit daar. En toen werd Roos ziek de woensdag voor vertrek. Met hoge koorts. Zonder aantoonbare oorzaak. De nachten waren onrustig, met veel aanvallen. En dus sliepen wij ook niet. En overdag was Roos vooral ver weg. Logeren ging dus niet lukken. En er waren ook geen mensen uit team Roos ingeroosterd aangezien er dus officieel een logeerweekend gepland stond. We overlegden, stemden af, huilden, maakten ons zorgen, hadden stress. Hoge stress… en we waren moe. Heel moe. Erik was resoluut; “Jij gaat gewoon weg!”. En ik voelde me er rot over, ook al keek ik al een poosje uit naar dit weekend. Uiteindelijk konden twee lieve begeleiders uit team Roos wat uurtjes inspringen op vrijdag en zondagmiddag en regelden we met het logeerhuis dat de 1-op-1 begeleiding die Roos daar normaliter krijgt thuis ingezet kon worden.
Zaterdag, in Zwolle, liet Erik weten dat Roos koortsvrij was en hij haar toch nog voor een nachtje naar het logeerhuis zou brengen. Maar zondag was het alweer ‘mis’. Geen zorgeloos weekend dus. Evenals het vorige weekend dat we weg zouden en het logeerweekend door ziekte en ongemak bijna in het water viel.
We hebben het zo nodig… helemaal na roerige periodes. Rust en ruimte om even niets te moeten of hoeven. En lieve Roos kan er echt niets aan doen. En als ze ziek is houden we haar ook het liefst dichtbij ons. Maar we hopen wel dat het volgende logeerweekend een minder roerige aanloop heeft en gewoon door kan gaan. We gaan het zien…