Wij gaan verhuizen. De verwachting is dat we in september 2015 kunnen verhuizen naar een twee-onder-een-kap-woning in Zuidhorn. Wij gaan in de éne helft wonen, mijn ouders in de andere helft. 

Afgelopen donderdag hebben we het koopcontract van de nieuw te bouwen woning ondertekend. Met gemengde gevoelens, want we gaan niet verhuizen omdat we dat zo leuk vinden, omdat we graag uit de stad weg willen of omdat we ontevreden zijn over onze huidige woning. Nee, we gaan verhuizen omdat het moet. Onze huidige woning, waar we pas 3 jaar en nog steeds met erg veel plezier wonen, is niet meer geschikt voor Roos. Gelukkig zien we ook de kansen en mogelijkheden van een ander huis. We hopen dat alles wat makkelijker wordt met een aangepaste woning èn mijn ouders (letterlijk) naast de deur. Zorgen voor elkaar en met elkaar. Inspelen op de zogenaamde participatiemaatschappij.

Vorig weekend zijn mijn ouders verhuisd naar een tijdelijke woning. Een Hans & Grietje huisje zoals papa het noemt. Mijn ouders hebben hun huis gelukkig snel kunnen verkopen en dat betekende dus ook een snelle overdracht. Erik en ik hebben ons huis ook al verkocht. D.w.z. nog niet officieel, maar officieus hebben we ons huis verkocht aan mijn broertje en zijn vriendin. Daarover dus ook geen zorgen.

De nieuwe woningen worden gebouwd in Zuidhorn. Een groot dorp op steenworp afstand van Groningen en centraal gelegen voor ons allemaal. Erik is vanuit Zuidhorn zó op de snelweg naar de rest van het land. Mijn ouders wonen nog steeds dichtbij hun werk in Groningen en hun vrienden in Grijpskerk. En ik kan ook makkelijk op mijn werk komen vanuit Zuidhorn, ben snel in de stad voor een kop koffie en bovendien woont vriendin Alinda ook in het dorp. En niet onbelangrijk: Ilmarinen is goed te bereiken vanuit Zuidhorn, dus Roos kan daar blijven. Daarnaast heeft het dorp alles wat nodig is om er fijn te kunnen leven, inclusief een Action en een HEMA! 🙂
De standaardwoning heeft één of twee slaapkamers en een badkamer op de begane grond. Perfect in onze situatie, echter hebben wij voor Roos nog een aantal aanpassingen nodig. Daarom krijgt onze woning een uitbouw en een iets andere indeling op de begane grond. De bovenverdieping, waar Morris en Jasmijn een kamer krijgen, blijft hetzelfde.

De ruime speel/slaapkamer vervangt de huidige grondbox. Roos kan niet in haar eentje ‘los’ spelen. Ze ziet geen gevaar en daarnaast valt ze vaak (en soms zeer ongelukkig) door de epileptische activiteit. Je bent voortdurend met haar bezig. De grondbox die we nu in de woonkamer hebben is een uitkomst! Roos kan redelijk veilig én in een afgebakende ruimte spelen. Wanneer we bijvoorbeeld koken of ‘gewoon’ een kop koffie op de bank willen drinken, zetten we Roos in de box. De box voldoet nu nog, maar Roos wordt groter en heeft meer ruimte nodig. De ruime speel/slaapkamer is dus een prachtig (en noodzakelijk) alternatief voor de grondbox! 

Een andere belangrijke aanpassing is de deur die tussen de woning van ons en de woning van mijn ouders komt. Door deze verbinding kan er makkelijker hulp gevraagd en geboden worden wanneer dat nodig is. Mijn ouders zijn op dit moment al mantelzorgers van Roos en springen op structurele en niet structurele momenten bij. Nu we naast elkaar gaan wonen, hopen we dat het regelen/ bieden van de zorg voor Roos een stuk makkelijker gaat worden. 
Verder worden de deuren iets breder en krijgt de trap een andere draai. De trap komt niet uit in de hal bij de voordeur, maar in het halletje bij onze slaapkamer. Zo hebben we makkelijker contact met Jasmijn en Morris die boven een kamer krijgen. Deze laatste aanpassing heeft overigens niets met Roos te maken en brengt bovendien geen meerprijs met zich mee.

Omdat de aanpassingen die voor Roos nodig zijn veel geld kosten, hebben wij een beroep gedaan op de Wet Maatschappelijke Ondersteuning, de WMO. Gemeenten bieden burgers ondersteuning door bijv. hulpmiddelen, huishoudelijke hulp of aanpassingen in huis. 
De afgelopen maanden zijn we dus hard aan de slag gegaan. De standaardwoning moest zó worden aangepast dat het voor Roos en ons goed leefbaar zou zijn. We moesten daarbij uitgaan van het worst case scenario (waar we af en toe erg verdrietig van werden). Het was een heel gepuzzel, waarbij we fantastisch ondersteund zijn door projectontwikkelaar Plegt-Vos. De ergotherapeut van Roos heeft een sterke onderbouwing geschreven bij de aangepaste tekening. Ik heb vervolgens een mooie persoonlijke brief geschreven aan de gemeente waarin ik het een en ander heb verteld over Roos, over ons plan en waarin ik een beroep heb gedaan op de WMO. 
Daarna volgde een spannende en energievretende periode van diverse telefoontjes, mailtjes en gesprekken. 
Afgelopen woensdag hadden we eindelijk het verlossende gesprek. Een groot deel van de aanpassingen wordt vergoed, maar we komen nog een klein deel tekort.

Momenteel zijn er wat zaken in gang gezet en hoewel het spannend is, blijven we positief. We gaan er hoe dan ook voor zorgen dat onze plannen gerealiseerd kunnen worden, zodat Roos een veilig en fijn thuis krijgt. Want uiteindelijk is het doel dat we zo lang mogelijk thuis voor haar kunnen blijven zorgen!
De gesprekken met Plegt-Vos rondom het meerwerk en de ruwbouw zijn al gevoerd, een afspraak voor het uitzoeken van de tegels van badkamer en toilet is gemaakt en de koopcontracten zijn ondertekend. Zoals het er nu uitziet gaat de bouw begin maart van start. En dat betekent dat ons grote avontuur nu dus ècht is begonnen….