Daar liepen we weer… het was alweer een paar maanden geleden… De geur hetzelfde. De sfeer hetzelfde. De lange gang. Het koffiewinkeltje op de hoek. De bedrijvigheid. De bekende gezichten achter de balie. De witte jassen. Het ziekenhuis… Een plek die zó vertrouwd voelt en die we tegelijkertijd zó verafschuwen. We hadden een goed gesprek met de neuroloog. Een luisterend oor. Blijdschap om de goede periode die we mochten meemaken. Tranen om de slechte dagen die er iedere week weer…
Een opkikker… dat moest het zijn en dat wás het ook. Toch liep de dag anders dan verwacht. Of anders dan gehoopt…Aan de organisatie lag het niet. Integendeel; alles was werkelijk tot in de puntjes verzorgd! Aan de vrijwilligers lag het ook niet. Ik vond het enorm bijzonder en hartverwarmend hoe zóveel lieve mensen zich vol betrokkenheid en liefde inzetten en hun diensten aanboden om de gezinnen een onvergetelijke dag te verzorgen. En aan de activiteiten lag het evenmin; perfect…
2018 wat begon je toch lelijk… Terwijl iedereen elkaar een gelukkig nieuwjaar wenste, maakten wij ons vreselijk zorgen om Roos, die al sinds oktober 2017 opgenomen lag in het UMCG en later in SEIN. We kregen de ene na andere tegenslag te verwerken wat betreft medicatie, lichamelijke gezondheid van Roos en de nare aanvallen. Voor het eerst borrelde de angst om Roos te verliezen langzaam naar de oppervlakte… In diezelfde periode, direct na de kerstvakantie, stapten we met Morris een…
Kerst vier je samen schreef ik vorig jaar. Dit jaar vieren wij kerst gelukkig ook samen. Met lekker eten, gezelligheid, films kijken, spelletjes spelen, lezen en relaxen. Maar vooral SAMEN! Helaas is samen niet vanzelfsprekend… Omdat iemand in het ziekenhuis ligt of tè ziek is samen te kúnnen zijn. Omdat iemand aan de andere kant van de wereld zit. Omdat iemand door de rechterlijke macht even niet thuis mag wonen. Of omdat iemand er helemaal niét meer is… Ik…
Mijn kind heeft meer zorg nodig dan de gebruikelijke dagelijkse zorg die een kind van 7 nodig heeft. Sterker… als ik niets doe, gebeurt er ook niets. Roos is in alles afhankelijk van anderen. Ze zou langzaam in bed weg liggen kwijnen als er niemand naar haar op of om zou kijken. Daarnaast heeft ze die rottige aanvallen en een verstandelijke beperking, die ervoor zorgen dat ze áltijd toezicht nodig heeft. Overdag, maar ook ‘s nachts. De nachten die voor…
Toen Roos eind februari, na haar lange opname van 4 maanden voor het eerst weer naar Ilmarinen ging, liep er een nieuw klasgenootje rond in Roos haar klas. Manoe, een prachtig meisje van toen 6 jaar. Ik herinner me nog dat ik aan de groepsleiding vroeg of Ilmarinen soms een tussenstop voor Manoe zou zijn, omdat ze zo goed leek tussen Roos en haar klasgenootjes. Manoe liep op dat moment net de klas in, terug van een toiletbezoek en was…
Terwijl Roos afgelopen woensdag haar eerste paardrijles had, luisterde ik tijdens een onderwijsdag van mijn werk naar een heftig en inspirerend verhaal van Wouter Duinisveld. Een triatleet met een donorhart. Net als bij ons, kwam ook zijn leven op z’n kop te staan, maar had het leven op z’n kop hem ook mooie dingen gebracht. Heel herkenbaar. En ondanks dat zijn verhaal anders was, was zijn boodschap hetzelfde. Geniet van het leven en maak je dromen waar! Diezelfde middag reden…
‘Daar gaan we weer…’ postte Erik precies een jaar geleden op Facebook met een foto waar we Roos ‘haar’ afdeling van het UMCG opliepen. Roos flink ontregeld door de epilepsie werd weer opgenomen. Een lange en pittige opname van ruim 16 weken vol teleurstellingen, tegenslagen en zelfs de angst Roos kwijt te raken. Uiteindelijk werd Roos halverwege februari ontslagen met een oproep voor een Nervus Vagus Stimulator die in april tijdens een kort ziekenhuisverblijf geïmplanteerd werd. Toen we Roos precies…
Precies zeven jaar geleden werd ik mama. Mama van het mooiste baby’tje ter wereld. Zó gaaf en zó perfect. En zó van mij. Het gevoel van haar willen beschermen kwam vanaf het moment dat ik Roos voor het eerst in mijn armen had. Ik zou ervoor zorgen dat niets of niemand haar kwaad zou doen. Ik zou haar beschermen met heel mijn hart. Met heel mijn leven. Voor altijd. Wat ik toen niet wist, was dat het een naïeve gedachte…
We zijn weer thuis. Thuis van de plek waar we na dit roerige jaar zó enorm naar uitkeken. Thuis van de plek waar iedereen bijzonder normaal is. Thuis van de plek waar iedereen gewoon mag ‘zijn’. Thuis van één van de weinige plekken waar we SAMEN op vakantie kunnen zonder het gevoel te hebben dat we keihard aan het werk zijn of ons ongemakkelijk voelen omdat Roos sputtert en gilt. Thuis van de plek met de juiste faciliteiten en aanpassingen…