We zitten met het hele gezin op het terras te genieten van het heerlijke avondmaal. De zon schijnt, de temperatuur is aangenaam en het uitzicht is rustgevend mooi. En dan begint Roos met haar gesputter. De spuugbellen vliegen in het rond. Het gesputter is irritant hard en het gaat aan een stuk door. Heel even zitten we iets minder ontspannen op het terras, maar dan ineens horen we achter ons een vrouw zeggen; “Ja Maarten, er is gewoon iemand die nog harder kan sputteren dan jij!”. Haar zoon met het syndroom van Down zit achterstevoren op zijn stoel naar Roos te kijken.

Het is goed. Het kan hier. Het mag hier. Roos mag hier sputteren. Niemand staart. Niemand zucht geïrriteerd. Niemand kijkt meelijwekkend. Niemand oordeelt. En niemand praat met een gedempte stem terwijl ze af en toe een blik op ons werpen en snel weer wegkijken. En wij? Wij zitten dus rustig. Zonder dat we ons verontschuldigen. Zonder dat we Roos proberen af te leiden van haar gesputter. Zonder dat we het gevoel hebben dat we ons eten snel naar binnen moeten werken omdat anderen last hebben van ons…. We zitten gewoon rustig op het terras te genieten van ons heerlijke eten. Samen.

Na alle positieve verhalen, zijn ook wij gezwicht. Op onze tweede dag hier hebben we zelfs de vakantie voor volgend jaar al geboekt. Nooit eerder legde ik een vakantie zo ver van te voren vast. En als je mij verteld had dat ik weer naar dezelfde camping in Frankrijk zou gaan, met alleen maar Nederlandse gasten èn met animatie, had ik je waarschijnlijk keihard uitgelachen. Maar nu is het goed. Het is helemaal goed.

Domaine de Puylagorge is een mooie camping. Geen overdreven luxe, maar voorzien van alle benodigde fasciliteiten voor mensen met een handicap, een eenvoudig zwembad, een mooi restaurant (met heerlijke maaltijden) en super vriendelijke en gepassioneerde eigenaren. Het is een no-nonsens camping. Iedereen is relaxed. En alles kan en mag zonder gedoe. Er worden grapjes gemaakt waar de ‘buitenwereld’ van schrikt (“dat kun je toch niet zeggen tegen of over iemand met een handicap”), er worden diepgaande gesprekken gevoerd of gewoon over koetjes en kalfjes gepraat, er wordt gelachen en er wordt gehuild, maar bovenal wordt er vakantie gevierd! Omdat het kan!

Een fantastisch team van vrijwilligers ontfermt zich tijdens de animatie-uren over onze bijzondere kinderen. Onze bijzondere kinderen die mogen zijn wie ze zijn en hun lieve broertjes en zusjes die ook de aandacht verdienen die ze nodig hebben. En ook tijdens de animatie kan en mag alles en is niets te gek.
De eerste dag maakten we kennis met Manouk, Roos haar lieve begeleider. Roos zat die dag in een status in haar rolstoel. Ze was echt ver weg. Toen ik me verontschuldigde dat Roos misschien gelijk de eerste animatiedag al niet mee zou kunnen doen, werd mij enigszins verbaasd gevraagd hoezo dan niet, want “daar zijn wij toch juist voor”. Ouders hoeven even niet te zorgen. Met een brok in mijn keel, maar met vertrouwen dat het goed zou komen heb ik Roos de eerste dag meegegeven. En het kwam goed. De status bleef, maar Manouk ontfermde zich over Roos. En daar ben ik haar dankbaar voor.

En nu hebben we dus echt het vakantiegevoel. Roos heeft naast de slechte dagen ook (redelijk) goede dagen, Morris scharrelt lekker rond hier en Jasmijn heeft aansluiting bij een groep leeftijdsgenoten en helpt een handje mee bij de animatie. We kamperen gewoon weer en ook nog eens in Frankrijk! Samen! We kamperen samen op een bijzondere plek waar het zo normaal voelt. Zo normaal ís… Ons normaal…