“Is het levensbedreigend, mevrouw?”

Dat vroeg ze serieus, de vrouw van het verzuimmanagement toen ik haar vandaag belde met de vraag of mijn afspraak met de bedrijfsarts verschoven kon worden omdat het erg slecht gaat met mijn dochter.

Sinds gisteren zit Roos in een status. En ondanks dat ze daarvoor op de juiste plek is in het SEIN, liep de groepsleiding tegen een aantal zaken aan omdat ze Roos nog niet kennen en ze ontzettend ver weg is. Zo had Roos sinds gister bijvoorbeeld amper vocht en voedsel ingenomen omdat de groepsleiding bang was dat Roos zou stikken als ze haar iets zouden geven. Heel erg begrijpelijk allemaal en daarom besloten we vanmorgen na een telefoontje met de neuroloog dat ik op het SEIN zou blijven tot het weekend. Ten eerste omdat de lijntjes dan heel erg kort zijn en natuurlijk ook omdat ik het vreselijk vind Roos alleen achter te laten in zo’n slechte toestand.

Omdat ik in de ziektewet zit moet ik de bedrijfsarts bezoeken en dat vind ik ook niet meer dan logisch. Maar door dit onverwachte voorval met Roos kwam de geplande afspraak van vrijdag a.s. even heel slecht uit. Dus belde ik braaf het bureau dat de planning doet voor de afspraken met de arts.
Na netjes mijn verhaal te hebben gedaan en de vraag te hebben gesteld of de afspraak verschoven kon worden naar volgende week, werd mij gevraagd of de situatie met mijn dochter levensbedreigend was. Enorm verrast (en geschokt) door die vraag barstte ik in tranen uit en antwoordde dat dat niet het geval was, maar dat het wel heel slecht ging en ik niet van haar zijde wilde wijken nu.
Zakelijk vertelde de vrouw dat zij de afspraak niet mogen verzetten en dat ik een meldingsplicht heb die wettelijk is vastgelegd. Of ik niet kon regelen dat ik toch zou komen. Nee, was mijn antwoord, anders zou ik niet bellen… Wederom werd me meegedeeld dat ik toch zou moeten komen vanwege die meldingsplicht.
In tranen vroeg ik de vrouw wat er zou gebeuren als ik niet zou komen. Waarschijnlijk was ze even perplex door die vraag, want ze vroeg mij dat te herhalen. Dus ik herhaalde de vraag wat er zou gebeuren als ik niet op de afspraak zou komen. Als ik zou weigeren op de afspraak te komen…
Enigszins verbouwereerd deelde ze mee dat mijn werkgever dan een waarschuwing zou krijgen en dat ik het risico zou lopen dat een deel van mijn salaris ingehouden zou worden.
“Prima!”, was mijn reactie daarop, “Ik ben bereid dat risico te lopen. Mijn kind is belangrijker dan mijn werk en mijn inkomen en ik denk dat iedere ouder daar zo in staat!”.
We waren uitgepraat, de mevrouw en ik. Na nog wat formaliteiten en beleefde opmerkingen van de mevrouw haar kant, wenste ik de mevrouw overstuur en met stomheid geslagen een prettige dag.

En zo is het echt gegaan…
Feit: Mijn kind is er erg slecht aan toe. Ze is amper bij bewustzijn en heeft continue epilepstische activiteit. Ze is er zo slecht aan toe dat ze zelf niet kan eten en drinken (“niemand kan daar lang zonder dus in dat opzicht is het best levensbedreigend als ze het zo willen zien”, zei de neuroloog). Ze is zo slecht dat in een specialistische omgeving de mensen, omdat ze haar nog niet kennen, even niet weten hoe ze het beste met mijn dochter om kunnen gaan. En daarom ben ik een meldplichtweigeraar en blijkbaar overtreed ik daarmee de wet en loop het risico dat een deel van mijn salaris wordt ingehouden.

Ongelooflijk toch?!
F#CK het systeem en F#CK bureaucratie! Ik heb wèl een hart en dat kiest voor mijn kind. Voor mijn lieve Roos!
❤️🌹