Op 6 januari is Morris geboren. Ons mooie en lieve kereltje! Hij doet het goed. We zijn super blij en genieten, maar ergens doet het ook pijn….

Nu pas valt echt op hoe groot Roos eigenlijk al is… Een peuter! Een reus! 
Als in een film schieten beelden van haar korte leventje door ons hoofd. De tijd voor het stomme monster Lennox Gastaut. De tijd dat ze vrolijk met haar dikke toet haar neusje omhoog trok als ze moest lachen. De tijd dat ze nog goed contact maakte. De tijd dat ze in haar mooie blauwe madeliefjesjurk aan tafel zat te brabbelen en wij 100 keer pa-pa en ma-ma zeiden in de hoop dat ze dat over zou nemen. Nu Morris er is, komt het besef nog meer… Dat wat je verwacht, dat wat in de lijn der ontwikkeling ligt, dat waar je op hoopt, gaat bij Roos nooit komen. En dat doet gruwelijk veel pijn. Niet omdat we er waarde aan hechten, niet omdat we veeleisend zijn, niet omdat we dat van haar verwachten, maar omdat we het haar zo verdomd veel gunnen.
Nu heeft lieve Roos een klein baby broertje… Er komt een moment dat hij haar voorbij gaat qua ontwikkeling. Waarschijnlijk gaan we nu meemaken wat een ‘normale’ ontwikkeling is. We hopen het… En waarschijnlijk gaat dat nog veel vaker gruwelijk veel pijn doen…