Afgelopen zaterdag was de laatste keer dat O.b.s. de Molshoop geopend was voor publiek. Dat wil zeggen dat het gebouw open was; de school zelf is vlak voor de zomervakantie gefuseerd met de christelijke school in het dorp. De Molshoop, de school waar ik gevormd ben tot de leerkracht die ik nu ben, bestaat niet meer. 

De Molshoop is mijn eerste school. Mijn eerste èchte vaste baan in het onderwijs. Bijna 10 jaar lang heb ik er gewerkt. De eerste paar jaren werkte ik er met een vast team. Dat wil zeggen wisselende directeuren en af en toe een nieuwe collega, maar het grootste deel van het team ‘zat’ er al een poosje. We waren een hecht team en maakten veel met elkaar mee.  We gingen met elkaar door diepe dalen en over hoge bergen. Saai was het nooit. En stabiel ook niet 🙂 Maar we hadden allemaal hart voor het onderwijs, hart voor de kinderen en streefden hetzelfde na. Onze visiekaart hieronder zegt genoeg…. 

Ik vond ‘mijn’ school fantastisch en kreeg volop de ruimte mij te ontwikkelen tot de leerkracht die ik nu ben. Ik maakte lange dagen, werkte vaak ’s avonds en in het weekend en dikwijls ging ik in vakanties één of meer dagen terug naar school om het een en ander te doen. Met plezier ging ik naar mijn werk en met veel enthousiasme propagandeerde ik ‘mijn’ school, onze manier van werken, bij anderen. Ik was trots op de Molshoop.
De laatste jaren op de Molshoop had ik echter meer stress van mijn werk dan plezier. In de klas met de kinderen vond ik het super, maar alles eromheen wilde ik het liefst boycotten. 
Door verscheidene redenen heerste er al een behoorlijke poos onrust en onduidelijkheid op de school en iedereen had daar last van; kinderen, ouders, leerkrachten en de directeur. Mijn collega (en inmiddels vriendin) Mathilde en ik waren na het vertrek van een aantal anderen, de langst zittende leerkrachten op de school. Daardoor voelde ik me extra verantwoordelijk en onmisbaar voor ‘mijn’ school en ondernam ik geen stappen om weg te gaan. Daarnaast speelde de angst voor het onbekende en het loslaten van het vertrouwde mee. Ik verbaas me er nu nog wel eens over dat ik zo lang en zo hardnekkig heb vastgehouden aan iets wat ik helemaal niet leuk meer vond en waar ik me zelfs regelmatig onveilig voelde.
Toen Roos werd geboren in 2011, besefte ik me (terwijl er toen nog niets met haar aan de hand leek) dat zoveel dingen waar ik me druk om maakte eigenlijk zó onbelangrijk waren. Zaken die ik eerder belangrijk vond, deden er niet meer toe. En zo werd mijn werk, na bijna 10 jaar, gewoon werk. Ik durfde eindelijk de stap te nemen. Ik koos niet meer voor de school (die zou het ook wel redden zonder mij), maar voor mezelf. Ik vroeg mobiliteit aan en nam hetzelfde schooljaar nog afscheid van ‘mijn’ Molshoop. 
Inmiddels werk ik alweer voor het derde jaar op een andere school waar ik het enorm naar mijn zin heb. Er is geen gedoe, mijn collega’s zijn super leuk en de kinderen zijn fantastisch! Het is tot nu toe de beste stap die ik in mijn loopbaan heb genomen en ik heb geen moment spijt gehad van mijn afscheid van de Molshoop. 

Afgelopen zaterdag was de laatste keer dat O.b.s. de Molshoop geopend was. Ik wilde er tóch nog even naar toe. Naar ‘mijn’ oude school. Ik trof oud-collega’s en we zaten in het zonnetje op het plein alsof we er nog dagelijks zo zaten. Het was gek. Ondanks dat ik mijn tijd op de Molshoop goed heb afgesloten, maakte het best wat bij me los. Het gebouw kil en levenloos. De lokalen verlaten. Een leeg gebouw, maar zo vol met herinneringen…..