Buiten lijkt het herfst. Het regent dat het giet en het begint aardig fris te worden. De dagen worden weer korter en hier en daar verschijnt er al een bruin blad aan de boom. Rondom het huis is het een grote modderpoel. De graszoden in de tuin verdrinken en de terrastegels drijven weg vanwege het overtollige water (de projectontwikkelaar had duidelijk geen verstand van watermanagement… maar dat is weer een ander verhaal). 
En hoewel ik, als ik uit het raam kijk, buiten een grote grijze sombere wereld zie, schijnt hier binnen al een paar dagen de zon.

Het gaat goed. Ik dúrf het bijna niet hardop uit te spreken, bang voor een terugval, maar het gaat ècht goed! Al tien dagen!
Roos heeft al tien dagen niet tot nauwelijk aanvallen gehad. Ze is super helder. Super energiek. En over het algemeen blij. Hoewel ze, nu ze zo helder is, ook behoorlijk ontevreden kan zijn wanneer iets niet gaat zoals ze wil. Ze loopt stabiel en heeft langer aandacht voor de dingen om zich heen. Zo speelt ze weer gericht met een speelgoed telefoon, reageert meer op mensen en lacht hardop om de dingen die ze ziet. Ze geniet. En Erik en ik ook! En mijn ouders… Want die krijgen het, nu ze naast ons wonen, ook volop mee.

Het nieuwe huis is fijn. Zo fijn! Roos heeft de ruimte om rond te stappen en veilig te spelen. We hoeven haar veel minder te tillen en wanneer het niet goed met haar gaat is ze heel dichtbij (en hebben we goed zicht op haar).