Precies zeven jaar geleden werd ik mama. Mama van het mooiste baby’tje ter wereld. Zó gaaf en zó perfect. En zó van mij.
Het gevoel van haar willen beschermen kwam vanaf het moment dat ik Roos voor het eerst in mijn armen had. Ik zou ervoor zorgen dat niets of niemand haar kwaad zou doen. Ik zou haar beschermen met heel mijn hart. Met heel mijn leven. Voor altijd.
Wat ik toen niet wist, was dat het een naïeve gedachte was. Je kúnt je kind natuurlijk helemaal niet overal tegen beschermen. Míj is het in ieder geval niet gelukt… Ik kon Roos namelijk niet beschermen tegen het monster in haar koppie.

Vanaf het moment dat het monster toesloeg, stond niet alleen ons leven totaal op zijn kop, maar kregen verjaardagen ook een andere lading.
We zijn heel dankbaar en blij dat Roos ieder jaar weer een jaar erbij mag tellen, maar tegelijkertijd zijn verjaardagen pijnlijk en confronterend. Vanzelfsprekende mijlpalen (zoals naar school mogen als je 4 wordt) passen niet bij Roos, cadeautjes zijn ieder jaar een crime (de verzameling babyspeelgoed raakt aardig verzadigd) en bovendien is het maar de vraag of een verjaardag ook een feestje is voor Roos als ze op de ‘heugelijke’ dag in een status op bed ligt.
Ieder jaar doe ik weer mijn best om Roos haar verjaardag te vieren. Ik sloof me zelfs vreselijk uit om het zo perfect mogelijk te maken voor lieve Roos. Maar ondertussen loop ik ieder jaar een paar weken vóór Roos haar verjaardag al rond met een flinke knoop in mijn maag en ben ik op de dag zelf behoorlijk emotieel.

Vandaag werd Roos alweer 7. De vanzelfsprekende mijlpalen passen nog steeds niet bij haar. Cadeautjes zijn nog steeds een crime. En het is nog steeds de vraag of het feest wel een feest is als ze op de ‘heugelijke’ dag in een status op bed ligt. Toch was deze verjaardag anders dan voorgaande jaren…
Er was geen knoop en er waren geen tranen… Niet een paar weken geleden, niet vandaag. Gewoon helemaal níet!

Misschien komt het omdat er aan 7 niet echt een bijzondere vanzelfsprekende mijlpaal hangt. Of misschien komt het omdat we een spaarrekening hebben geopend voor Roos en we dus een antwoord hebben als mensen vragen wat ze Roos cadeau kunnen geven. Misschien komt het omdat ik na dit heftige jaar met mezelf aan de slag ben gegaan en niet zo moe meer ben als voorgaande jaren. Of misschien komt het gewoon omdat we weer een jaar verder zijn in de bijzondere wereld van KlapRoos en meer berusting hebben in de situatie. Ik heb géén idee… En het maakt me eigenlijk ook helemaal niets uit. De knoop was weg, de tranen bleven uit en Roos genoot op haar manier van het feest! Het was een heerlijke zevende verjaardag!

Gefeliciteerd lieve stoere kleine grote Roos! Ik kan je misschien niet beschermen, maar ik kan wèl gruwelijk veel van je houden! Met heel mijn leven. Voor altijd!
❤️🌹