De eerste nacht…

De eerste nacht…

Ik schrik wakker. Een lege plek naast me. Erik is gisteravond boven gaan liggen, zodat hij kan slapen. In de verte hoor ik Roos. Ze heeft een aanval. Ik draai me op mijn andere zij en doezel langzaam weer in. Niet veel later schrik ik weer wakker.  Ik hoor een klikgeluid. Roos haar bed wordt ontgrendeld en geopend. Ik draai me op m’n buik en doe mijn ogen weer dicht. Voor de derde keer deze nacht schrik ik wakker… Het is 4 uur. Roos sputtert. Dat irritante gesputter wat soms de hele nacht door gaat. Het is minder hard dan anders. Dat komt omdat (in tegenstelling tot normaal) de deuren tussen onze kamer en Roos haar kamer gesloten zijn. Tussen het gesputter door vallen pauzes. Roos zakt dan weg in een absence weet ik uit ervaring. Ik blijf liggen en probeer weer in slaap te komen. Ik doe niets. Ik grijp niet in. Niet één keer. Deze nacht hoef ik er namelijk niet uit.

We hebben een nachtzuster. Twee nachten per week komt een kinderverpleegkundige een nachtdienst draaien. Iemand die doet wat wij normaal doen, zodat wij kunnen slapen. Gewoon kunnen slapen zonder onze antennes uit te hebben, wakker te worden of liggen en in te moeten grijpen. Eindelijk!
Maar deze eerste nacht ben ik veel wakker. Waarschijnlijk minder vaak als de kinderverpleegkundige die bij Roos op de kamer ligt, maar toch… Het besef van een wildvreemde in je huis. Vertrouwen krijgen. Los durven en kúnnen laten. En me zorgen maken om haar; zou ze een kopje thee willen? Wordt ze niet gek van dat gesputter? Ligt ze wel lekker op de nieuwe bedbank? Maar eigenlijk maakt dat niet uit. Het is haar werk. Morgenvroeg gaat ze naar huis en duikt haar bed in…

Ik hoor Roos. Maar ik hoef er niet uit. En dat is heerlijk. Want ondanks dat deze nacht net als alle andere nachten tóch gebroken is, ben ik blij… Blij dat bevestigd wordt dat we deze nachtdiensten niet voor niets hebben aangevraagd.
En de volgende keer? Dan ga ik ook boven liggen. En ‘gewoon’ slapen. Ik kijk er nu al naar uit!

Dit zijn camerabeelden van een nacht eerder deze maand… Een nacht zoals zovelen. Let op de tijden in de hoek…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *