Dwangmatig sputteren, handen wringen totdat haar knokkels er wit van zien en dan meestal langzaam vooroverzakken in een aanval. Heel even ‘uit’… En als ze weer ‘aan’ is, dan begint het riedeltje van vooraf aan.

Roos sputtert soms de hele dag door. En nog regelmatiger de hele nacht… Sputteren om aanvallen op te wekken of om ze juist weg te jagen. Sputteren omdat ze onderprikkeld is of omdat ze overprikkeld is. Het gesputter is amper tot niet te doorbreken.

Roos sputtert vaak. Aan één stuk door. Om gèk van te worden af en toe… Het is een irritant hard geluid. De spuugbellen vliegen ons om de oren. Ook wanneer ze net een hap eten in haar mond heeft gehad… Maar meestal kan ik me er voor afsluiten en vind ik het vooral vervelend voor háár. Omdat het zo ongrijpbaar is. Omdat iets in haar maakt dat ze zo dwangmatig blijft sputteren.
Kon ze het maar zeggen…