NEAM2020 – dag 14

Zo lang als ik me kan herinneren kijk ik de intocht van Sinterklaas op tv. Natuurlijk eerst toen ik zelf nog een kind was. Maar ook later toen ik nog geen kinderen had bleef ik trouw kijken. Met pepernoten, gevulde speculaas en warme chocolademelk. Pakjesavond vierden we overigens al lang niet meer, dat was verschoven naar Kerst.
Tót ik een relatie kreeg met Erik en wèl weer Sinterklaas vierde thuis… want Jasmijn (die toen 5 was) geloofde natuurlijk nog in Sinterklaas. Ik genoot van het vullen van haar schoen, het schrijven van briefjes van Sint en Piet en het uitzetten van speurtochten met opdrachten om pakjesavond wat spannender te maken voor haar. Toen ik moeder werd van Roos, geloofde Jasmijn niet meer in Sinterklaas, maar keek ik uit naar het moment dat Róós zich bewust zou worden van Sinterklaas. Helaas is dat moment met haar nooit gekomen…

Ik kan me Roos haar eerste pakjesavond nog herinneren. December 2012. Ze was 28 maanden. De pop die Roos kreeg was met zorg uitgezocht. Haar eerste pop. Ik zag helemaal voor me hoe ze, als ze iets ouder zou zijn, de pop zou toedekken in mijn oude rieten poppenwagentje en er mee zou gaan wandelen. Roos heeft uiteindelijk nooit echt met de pop gespeeld. En al helemaal niet gewandeld met mijn oude rieten poppenwagentje.
Al vrij snel is de pop ter decoratie op haar kamer gezet en daar staat ze nog steeds. Op de een of andere manier kan ik er geen afscheid van nemen…

Tegenwoordig vieren we nog steeds ieder jaar Sinterklaas. Vandaag kwam hij weer in het land. We keken het Sinterklaasjournaal bij opa en oma, inclusief pepernoten, gevulde speculaas en chocolademelk. Roos kreeg alleen het begin mee, zakte daarna in een status. Ook vanavond toen de schoenen gezet mochten worden hing Roos er ver weg en kwijlend bij. Dus Morris zette haar schoen, rolde al
kletsend de rolstoel voor het raam, zong uit volle borst en legde daarbij zijn hand op Roos haar hoofd. En ik? Ik kon mijn tranen amper bedwingen…

Ik vind het enerzijds hèèrlijk om te zien dat Morris nog zo intens geniet van het feest, maar anderzijds breekt mijn moederhart voor Roos. Cadeautjes voor haar verzinnen is ieder jaar een crime en het is steeds weer de vraag hoe het zal gaan met haar. Net als bij alle andere feesten… En natuurlijk weet ik dat, stel ik me daar op in en geniet ik heus wel, maar een feest is pas echt helemaal een feest voor mij als het goed gaat met Roos.