Eigenlijk komen we er amper nog. Dat wil zeggen, wel op de poli, maar niet meer voor opnames. Althans, niet voor opnames m.b.t. haar epilepsie. Dat stadium zijn we gepasseerd. Opnames met betrekking tot haar epilepsie leveren weinig tot niets op. Alleen als we het thuis ècht niet meer weten of handelingen zelf niet kúnnen dan gaan we naar het ziekenhuis en stemmen we in met een opname. Zoals nu…
Vanmorgen is Roos opgenomen omdat ze al een paar dagen last heeft van obstipatie. Het dagelijkse darmspoelen hielp niet meer. Evenals de hoge klysma’s en het hoog darmspoelen waarbij een medicijn achtergelaten werd. Ook twee keer per dag spoelen en het ophogen van de Movicolon baatte niet.
Toen we donderdag voor de tweede keer contact met het ziekenhuis opnamen werd geadviseerd toch weer langs te komen. Dat wilden we ook, want we wisten het even niet meer, maar niet zonder plan. Nog geen uur later was er een plan, maar geen bed. Dat kwam vandaag vrij…
En nu wachten we…. en wachten we. Roos heeft een medicijn gekregen dat normaal gegeven wordt wanneer mensen een darmonderzoek moeten ondergaan en we hebben haar voor een uur terug gespoeld. Helaas heeft ze nog steeds geen resultaat. Wachten duurt lang. En is saai in een ziekenhuis. En thuis is toch echt de beste plek om te zijn. Dus hopen we dat Roos vandaag, zoals de verpleegkundige het zei, gaat kakken tot haar hakken en dat we dan snel weer naar huis kunnen. Want dit is niks aan. En bovendien super zielig voor arme Roos…