Leeg… totaal leeg. Zo voel ik me nu. Wát een intense week, met veel verdrietig nieuws. Zowel thuis met het nieuws van Manoe, als op het werk waar de vader van een kind uit mijn klas plotseling overleed. En zojuist las ik het bericht dat er nóg een lief meisje door de hemel huppelt, zoals haar ouders het zo mooi schreven…

Vanmorgen twijfelden we of we Roos mee zouden nemen naar het afscheid van Manoe. Het leek ons mooi voor Manoe haar ouders en voor Roos. Maar we weten niet altijd wat Roos wel en niet meekrijgt. Dat maakt het lastig. In samenspraak met de begeleiders van haar klas besloten we dat we Roos tóch op Ilmarinen zouden laten. Achteraf bleek het een goed besluit omdat we lang buiten moesten wachten voordat Manoe door een erehaag van bubbels en ballonnen aan haar laatste reis begon. Het zou te koud voor Roos zijn geweest. En misschien ook wel te verdrietig… al zullen we daar niet achterkomen.
Vanmiddag gaat Roos gelijk vanuit de klas door naar het logeerhuis. Het voelt ontzettend dubbel. Juist nu, heb ik het keihard nodig om even op adem te kunnen komen… Maar juist nu, zou ik haar het liefst ook dichtbij me willen hebben. En haar extra veel knuffels willen geven.
Zondag…
Zondag overlaad ik Roos met extra knuffels.
Omdat het kan.