“Ik ben bijna een tiener!”, roept Morris al een paar weken (of misschien zijn het zelfs maanden). Hij weet precies wie er op zijn feest mag komen, is al een poos bezig met het speuren naar Lego-sets en het maken van een lijstje en vraagt of ik een glutenvrije taart speciaal voor zijn vriend wil maken. Morris wordt 10. Mijn lieve kleine jongen wordt een tiener.

Op zijn verjaardag, 6 januari, geven we een feest. Morris zijn feest. Het is zíjn dag!
De dag ervoor doen we alle boodschappen en spreken af dat we de ochtend van zijn verjaardag de laatste dingen voorbereiden; glutenvrije taart maken, bestelde taarten ophalen, huis beetje opruimen en pastasaus maken voor de mensen die mee willen eten.

In de vroege ochtend zingen we Morris toe en geven hem zijn cadeau’s. Ik gooi een was in de wasmachine, maak Roos haar medicatie klaar en begin met het opruimen van de eettafel. “We moeten Roos voor de lunch maar even spoelen.”, zeg ik nog tegen Erik, want haar begeleider van de dag werkt tot 15 uur en om 14 uur komt de visite….
En dan is het 10 uur… en is er geen begeleider… Om 10.15 neemt Erik maar even contact op. De begeleider die ingeroosterd staat is door de wekker heen geslapen en blijkt ziek. Vervanging is er niet. Mijn nek en schouders schieten gelijk vast… Een harde reality check van hoe kwetsbaar je dus bent wanneer je rekent op anderen. Was er niemand ingeroosterd dan hadden we ons daar op ingesteld, maar nu valt het zo lastminute wel erg rauw op ons dak. Dáág planning… hallo stress! Juist op deze dag. Op Morris zijn dag. Ik krijg onmiddellijk een flashback naar onze vakantie in Zweden waar we zonder hulp van begeleiders bijna de hele ochtend bezig waren met de zorg voor Roos (medicatie maken, geven, darmspoelen, wassen, aankleden, ontbijten) en geen oog hadden voor Morris.

Omschakelen! Het is inmiddels 10.30 en om 14.00 staat de eerste visite voor de deur. Als een kip zonder kop stort ik me op de beloofde glutenvrije taart terwijl ik Erik vraag om een samen ‘even’ een plan de campagne te maken; Roos ligt nog zonder ontbijt en in haar pyjama op bed. Erik trekt zijn eigen plan en gaat eerst stofzuigen. Het botst. Wanneer ik geïrriteerd op hem reageer en hij als reactie daarop geïrriteerd op mij reageert, horen we Morris hard “Stop! Stop allebei!” roepen. De tranen schieten in mijn ogen. Ik wil dit niet… Wat een kut begin van zijn verjaardag… De knop moet om. Bij mij.
Ik zet snel de glutenvrije kwarktaart in de koelkast om op te stijven, race in m’n joggingbroek en met ongewassen kop naar de HEMA om de bestelde taarten te halen en ruim daarna de keuken op. Erik ontfermt zich ondertussen over Roos. Het darmspoelen laten we maar zitten. Dat kost teveel tijd. Hopelijk hebben we daar vanavond, wanneer de visite weg is, nog energie voor…

Om 13.00 uur, een uur voordat de visite komt, sta ik eindelijk onder de douche. Ik laat mijn tranen de vrije loop. Wat had ik Morris deze dag anders gegund. Vanmiddag is een van ons dus steeds met Roos bezig terwijl de aandacht uit zou moeten gaan naar hém. Terwijl ik iets fatsoenlijks van mijn gestreste gezicht probeer te maken komt Erik de kamer binnen; een van Roos haar begeleiders kan vanmiddag vanaf 14.30 uur toch nog een paar uurtjes komen werken!

En nu liggen we op bed. Uitgeblust. Wát een dag. Een dag die ik het best kan omschrijven als een mooie kutdag… De visite kwam en kreeg keurig een natje en een droogje in een opgeruimd huis, Roos kreeg de aandacht die zij verdiende van een reddende engel van een begeleider (èn kon gewoon gespoeld worden), Erik en ik waren zwaar overprikkeld (maar ik dronk wijn en at taart… helpt altijd… of meestal…). En Morris? Die genoot geweldig van de aandacht en alle cadeautjes. Het was zíjn feest. Zíjn dag! Zijn eerste dag als tiener!

Gefeliciteerd met je verjaardag lieve Morris!