Vijf jaar geleden vroeg Erik mij ten huwelijk. Voor de zoveelste keer hadden we een gesprek over hoe we alles zouden regelen wat betreft de aankoop van een huis en de geboorte van ons babymeisje.
“Zullen we dan maar trouwen?”, vroeg Erik terwijl hij naast me in bed lag. Omdat hij daarvoor steeds star vasthield aan een samenlevingscontract, geloofde ik hem niet. En dat zei ik hem. Maar toen hij vervolgens herstellende van hernia-operatie met veel pijn en moeite voor mij op zijn knieën ging (echt waar!), mijn hand pakte en vroeg of ik met hem wilde trouwen, kon ik niet anders dan zijn vraag beantwoorden met; “Oké.”.
En zo gingen we een paar dagen later in ondertrouw in het gemeentehuis van Groningen. De trouwdag moest gratis zijn (niet teveel gedoe) en vóór eind augustus (want begin september was ik uitgerekend). Omdat er in Groningen op zo’n korte termijn geen plek meer was, kwamen we uit bij de gemeente Leek. En wel op 18 augustus 2011. Vandaag precies 5 jaar geleden.

Een mooie zonnige dag. Mijn benen nèt hersteld van een vreselijke zonnebrand, mijn voeten zo dik door het vocht dat ik alleen nog maar goedkope slippertjes paste en met een hoogzwangere buik die op knappen stond. Mijn lieve vriendin Jandra en mijn broertje Jan-Willem als mijn getuigen en Eriks moeder en stiefmoeder als zijn getuigen. En verder waren mijn ouders en Eriks vader mee.
Om 5 voor half 10 meldden we ons keurig bij de balie in het gemeentehuis, met de mededeling dat we ‘even’ kwamen trouwen. De ambtenaar van de burgerlijke stand hadden we twee weken daarvoor gesproken en verteld dat we een praatje, ringen en trouwboekje niet nodig vonden. Voor de zekerheid vroeg ze of ze haar toga nog aan moest trekken, maar haar zomerse jurkje was leuk genoeg.  Terwijl we naar de trouwzaal liepen overhandigde Erik de videocamera aan zijn vader en vergat daarbij te vertellen dat hij de camera al aan had gezet. Dus filmde zijn vader de vloer en z’n schoenen en in de trouwzaal richtte hij de camera op ons en zette hem vervolgens uit. Tien minuten later stonden we als man en vrouw weer buiten en tien dagen later beviel ik van Roos. We waren nèt op tijd ‘eventjes’ getrouwd….. In voor- en tegenspoed…

Toen we 18 augustus 2011 als man en vrouw voor de vorm nog wat bruidsplaatjes lieten schieten door Eriks vader, hadden we ècht geen idee wat dat zou betekenen… In voor- en tegenspoed. We hadden ons toen niet kunnen voorstellen dat ons huwelijk zó blootgesteld zou worden aan zulke hevige spanningen. Want anderhalf jaar later stond ons leven volledig op z’n kop toen Roos werd opgenomen. En dat staat het nog steeds.
De afgelopen 5 jaar is de bom best wel eens gebarsten en zijn we soms door behoorlijk diepe dalen gegaan, maar we staan er nog steeds met elkaar. En misschien hecht ik nu, na 5 jaar, wel meer waarde aan de verbintenis van ons huwelijk, dan dat ik daarvoor deed.
In voor- en tegenspoed… Het betekent voor mij vooral ‘samen’. En zo voelt het ook echt…. Samen.