“Dus hij gaat bijna naar school! Ja, kleine kinderen worden groot…”, zei iemand laatst tegen me toen ik vertelde dat Morris begin januari 4 wordt.

Een haast vanzelfsprekende mijlpaal voor veel mensen. Je kind wordt vier dus het gaat naar school. Net als dat je kind leert lopen, praten, fietsen, zindelijk wordt, leert drinken uit een beker en eten met een vork, zijn zwemdiploma haalt, eind groep acht naar de middelbare school gaat, gaat studeren of werken, zijn rijbewijs haalt, beetje bij beetje zelfstandiger wordt…
Termen als “Het hoort er allemaal bij.”, “Het is een fase.”, “Het gaat weer over.” of “Het komt nog wel.”, vliegen je om de oren. Maar zíjn al die vanzelfsprekende mijlpalen wel zo vanzelfsprekend?

Afgelopen week nam Morris afscheid van het kinderdagverblijf waar hij vier jaar lang liefdevol werd opgevangen. Het afscheid betekent niet alleen het aanbreken van een nieuwe fase voor Morris, het betekent ook loslaten van een plek die verbonden is aan een nog gezonde Roos. Het kinderdagverblijf waar Roos ooit liefdevol werd opgevangen en waar Roos rond haar tweede verjaardag afscheid nam om voortaan naar een kinderdagcentrum voor kinderen met een verstandelijke beperking te gaan. Daarmee namen wíj afscheid van de vanzelfsprekende mijlpalen, al waren we ons daar toen nog niet zo bewust van…

Morris nam afscheid. Wij namen afscheid. Afscheid met een lach en met een traan.
Morris gaat na de kerstvakantie naar school. Een nieuwe fase. Voor ons niet een vanzelfsprekende mijlpaal, maar wèl een bijzondere. Bijzonder dat hij het mee mag maken! Niets is vanzelfsprekend!