Terwijl ik gehaast heen en weer loop met Roos haar spullen, loopt Morris me jammerend achterna; “Mama, ik wil niet dat je weggaat… Ik wil dat je bij mij blijft….”.
Het is zijn laatste ‘vrije’ avond. Vanaf morgen gaat hij naar school. En dat is spannend. Zó spannend dat hij de hele dag al om het minste of geringste huilt en paar keer zegt dat school stom is en dat hij gewoon nog steeds 3 wil zijn.
“Ik wil dat jíj me op bed legt, mam.”, jammert hij verder, “Waarom moet Roos naar Zwolle?!”.
Wat vind ik dit ontzettend lastig. Die stomme tweestrijd waar ik regelmatig mee te maken heb.
Ik wil bij Morris blijven, hem flink knuffelen en zelf op bed leggen. Ik wil nog even naast hem liggen, m’n neus in zijn zachte haren begraven en zeggen dat alles goed komt en school ècht leuk is. Maar ik wil ook mee naar Zwolle om Roos weg te brengen, omdat ik haar woensdag pas weer zie. Ik wil haar knuffelen en lekker onderstoppen in bed. Ik wil haar kast zorgvuldig inruimen en de overdracht doen naar de verpleging. Ik wil haar goed uit handen geven. Ik wil Roos zèlf ‘loslaten’ vanavond zodat het ietsje dragelijker is om haar alleen achter te laten…
Overladen door een enorm schuldgevoel stap ik uiteindelijk in de bus.

Vanaf morgen breekt er een nieuwe fase aan en daar ben ik me al een poosje bewust van. Erg bewust. Vanaf morgen gaat Morris naar school en zal de tijd anders ingedeeld worden. De quality time die we nu veel samen hebben verdwijnt. Wanneer ik vrij ben van mijn werk, zit hij vanaf morgen op school. De quality time die ik kon gebruiken ter compensatie. Die er voor zorgt dat ik me minder schuldig voel wanneer ik er even niet voor hem kan zijn… zoals vanavond. Vanaf morgen zal ik andere momenten moeten zoeken, of vrij moeten maken speciaal voor mijn lieve grote kleine Morris.
Vanaf morgen moet ik Morris een beetje meer loslaten. En ik weet zeker dat hij het fantastisch gaat doen, maar ik weet niet zeker of ík er al echt klaar voor ben…