#NEAM2020 – dag 25

De ochtendzon kleurde de wolken roze en terwijl we over het pad door de weilanden fietsten, riep Morris vrolijk achterom; “Als we bij het rood/witte lint zijn gaan we een wedstrijd doen, mam!”. Trots racete hij op zijn ‘nieuwe’ grote fiets voor me uit. En ik liet hem winnen… en genoot van ons tochtje naar school.

Aan het eind van de dag stonden Erik en ik buiten in het donker te blauwbekken, terwijl we door het raam Morris zijn eerste zwemles aanschouwden. Vanaf maart zwom hij niet meer en de paar lessen die hij daarvóór had waren geen succes. Hij was zó bang… Vandaag pakten we de zwemles weer op bij een nieuwe zwemschool. Dapper ging hij op het bankje zitten en wachtte geduldig op de badjuf terwijl hij de boel observeerde. Gespannen liep hij met de juf mee naar het water en klom er voorzichtig in. Beetje bij beetje zagen we hem ontspannen. Erik en ik waren zó trots dat hij zijn angst overwon.

En toen vloog het me heel even aan…

Voor Roos is het zó anders. Mèt Roos is het zo anders. Mijlpalen die door veel mensen als vanzelfsprekend worden gezien, zal zij nooit meemaken. Ze leert niet fietsen, ze haalt geen zwemdiploma’s en al helemaal geen rijbewijs. Vanzelfsprekende mijlpalen bestaan niet… althans niet voor ons. En soms doet dat confronterend veel pijn, maar het maakt ook dat ik nog elke dag intens kan genieten van Morris die fietst… ook al kan hij dat al lang.

Vandaag was een mooie dag. Een goede dag. Ook voor Roos. En dat was voor de verandering erg fijn!