Gespannen schouders, tranen op de stomste momenten, met zorg cadeautjes uitzoeken en inpakken, rare dromen en nachtmerries, weken van te voren zorgen dat alles tot in de puntjes geregeld is, nadenken over hoe de dag zelf zal gaan verlopen…

De aanloop naar Roos haar verjaardag. Waar ik toen ze 7 jaar werd nog een blog schreef over dat haar verjaardag voor het eerst minder pijn deed, voel ik hem dit jaar des te meer. Blij dat ze weer een jaar ouder mag worden, maar ook confronterend. 10 is een mijlpaal. Maar lieve Roos wordt groot en blijft tegelijkertijd klein.

Dat er dit jaar een knalfeest moest komen stond buiten kijf! Klein, maar groots! En dus liet ik een geweldig mooie (en lekkere) taart maken en regelde een disco springkussen. Een soort mega snoezelruimte. Omdat Roos zo van lampjes en muziek houdt en veilig op het springkussen kan bewegen. Ik nodigde een handje vol mensen uit en versierde het huis met zorg. Wetend dat het geheel op eigen risico zou zijn. Het risico van een knalfeest, Roos die er vervolgens geen reet van mee krijgt en een moeder daar ‘ziek’ van is. De onvoorspelbaarheid van epilepsie.
En toch… Ieder jaar sloof ik me weer opnieuw uit op haar verjaardag. Omdat ik het Roos gun. Omdat ze het verdient. Omdat bij een verjaardag een feestje hoort.

En nu is het the day after. Ik overdenk de dag van gisteren. Roos haar verjaardag. Tranen rollen over mijn wangen. Ontlading denk ik. Lieve Roos werd gisteren 10. Mijn kleine grote meisje is een tiener. Roos smulde van de taart, keek vol concentratie naar alle ballonnen die ze kreeg, genoot van de lampjes en muziek op het springkussen, stond in het zonnetje en is echt enorm verwend met geweldige cadeau’s. Maar het mooiste cadeau was toch wel dat de epilepsie zich relatief op de achtergrond hield en Roos heel veel mee kreeg van de dag! Gisteren was het Roos haar verjaardag. Háár dag. En het was een fantastische dag!