Toen Roos kleiner was kroop ze onze toenmalige poes Miep achterna en legde haar hoofd voorzichtig op kat Sukke van de buren alsof hij een kussentje was. Ze begon te lachen om de hond van een vriendin en toen een verpleegkundige in het ziekenhuis een klein donzig kuikentje voor haar gezicht hield deed ze haar mond open omdat ze dacht dat er iets ingestopt werd. Het konijn dat op haar blad werd gezet werd bijna fijngeknepen en de geit op de kinderboerderij werd flink aan één van zijn hoorns getrokken. Roos gaat anders om met dieren dan de meeste kinderen. Of misschien gaat ze juist hetzelfde om met dieren, maar dan zoals heel jonge kinderen, die de wereld nog volop aan het ontdekken zijn. De ene keer ziet ze ze en de andere keer reageert ze er totaal niet op. Maar één dier blijft bijzonder voor haar… en laat dat nou net het dier zijn waar ik zelf totaal niets mee heb. Het paard heeft een haast magische werking op Roos. Zodra een paard in haar nabijheid is, zoekt ze op geheel eigen manier contact. Meestal door zich tegen het dier aan te vleien. En dat doet ze heel beheerst. Mijn waardering voor het paard is daarmee iets gegroeid. Het is zo bijzonder om Roos te zien genieten.
Een tijdje zat ze op paardrijden. Helaas sloot de manege en moest Ilmarinen noodgedwongen stoppen met het paardrijden. Sindsdien heeft ze niet meer op een paard gezeten. Misschien moeten we toch eens gaan onderzoeken of er iets in de buurt is…