Mijn verstand zegt dat het goed is voor ons…. Dat het goed is voor Morris. Mijn hart zegt wat anders. Of schreeuwt zelfs wat anders… maar toch doen we het. We gaan (bijna) een week op vakantie zonder Roos. Een minivakantie van zes dagen naar het buitenland. Zes dagen zonder een complete volksverhuizing aan hulpmiddelen, voeding en medicijnen. Zes dagen zonder het missen van de gemakken van thuis. Zes dagen zonder een voorbereiding van weken en zonder alles tot in de puntjes te hebben geregeld. Zes dagen waar we weer eens alles aan het toeval kunnen overlaten en even niet hoeven te zorgen. Zes dagen gaan en staan waar we willen, zonder beperkingen of rekening moeten houden met… wát een vrijheid.
Toen voor een paar maanden terug de logeerdagen van Roos goedgekeurd werden, bedachten Erik, Morris en ik dat we naar Londen wilden. Maar vorige week besloten we dat onze bestemming Duitsland (Legoland) en Oostenrijk (hoge bergen) zou worden. Het is haast bizar om weer te ervaren hoe het is om op het laatste moment te besluiten waar we naar toe gaan en om gewoon iets te kunnen boeken wat ons leuk lijkt zonder verder ergens rekening mee te moeten houden (en wat een keuze is er dan ineens!!).

Vanmorgen vertrokken we in alle vroegte. Roos sliep nog diep. Ik knuffelde haar en terwijl ik mijn neus begroef in haar zachte haren fluisterde ik dat ik gruwelijk veel van haar houd en dat ik het liever allemaal anders had gezien. Dat ik hoop dat ze het begrijpt. Niet dat ik denk dat ze boos is op ons of dat ze het überhaupt allemaal begrijpt, maar gewoon voor het geval dat… Huilend stapte ik in de auto en terwijl we uitgezwaaid werden door mijn ouders en Roos haar lieve begeleider begon onze minivakantie. Een minivakantie naar het buitenland. Een minivakantie die ontzettend dubbel voelt. Een minivakantie zonder Roos. Met een knoop in m’n maag verheug ik me op wat er komen gaat.