Een foto van 9 jaar geleden… Roos lag inmiddels 4 weken in het UMCG en is aan het bijkomen van de oogdruppels die de oogarts met veel moeite in haar oogjes druppelde voor onderzoek nummer zoveel van die dag. Onder zoek nummer zoveel van die periode…
Ruggenprik voor de afname van hersenvocht, -tig buisjes bloed, ECG, EEG, MRI, echo van het hart, katheter voor urineonderzoek, foto’s van haar uiterlijk… In een korte tijd kreeg Roos allerlei (nare) onderzoeken om een diagnose te kunnen stellen. Ontelbaar keer hielden vele vreemde handen haar samen met ons in bedwang. Zo klein als ze was, zo hard als ze zich verzette. Als ik aan die tijd terug denk knijpt mijn keel dicht en schiet ik vol… Mijn schuldgevoel drijft soms naar boven. Een harde leerweg, waar lieve kleine Roos helaas de dupe van was…
Maar met de kennis van toen, doen we het nu anders. Prikken (van bloed, infusen, etc.) gebeurt niet meer onder dwang en alleen nog maar door een anesthesioloog of met een echo apparaat. Overvallen worden door onderzoeken is ook verleden tijd. Zowel Roos als wíj laten ons goed informeren, stellen veel vragen (zodat fouten als ‘vergeten van verdoving’ niet meer worden gemaakt) en nemen de tijd om ons voor te bereiden. Daarnaast willen we niet teveel onderzoeken op een dag (afhankelijk van de aard van het onderzoek). En wanneer men vraagt of ik Roos vast wil houden antwoord ik nu steevast; “Nee.”. Ik ben haar moeder. Ik ben er om Roos gerust te stellen en te troosten