Toen ik 6 was kreeg ik een poëziealbum. Mijn vader was de eerste die er in schreef… woorden die ik toen nog niet begreep. De wereld lag immers nog aan mijn voeten. Gisteren kwam ik tijdens het opruimen mijn poëziealbum tegen. Ik las de woorden van mijn vader terug met tranen in mijn ogen. Nu, 38 jaar later, dringen ze tot me door.

Mijn vader, mijn ouders, zijn dichtbij. Sterker, ze wonen naast ons. Dat is gekomen door de situatie met Roos. Wilde ik naast mijn ouders wonen toen de wereld nog aan mijn voeten lag? Nee, natuurlijk niet. Maar nu is het de meest fijne constructie die we ons kunnen wensen. Mijn ouders, opa en oma, naast ons om bij te springen. Om Morris op te vangen wanneer er een crisis is met Roos. Om die schouder te bieden om tegen aan te staan…