Gisteren stond er een uitje naar het bos gepland met Morris. Zondag spraken we dat al af met een moeder van een vriendje. Morris keek er enorm naar uit. En toen was het woensdag en kwam het onvoorspelbare monster weer keihard tevoorschijn. Roos bleef thuis van Ilmarinen. Ver weg in een status. Haar begeleider van de ochtend kon werken tot 10 uur en de begeleider van de middag kon niet eerder dan 14.30 uur beginnen. En dus had ik een probleem… want Morris en ik moesten om 13.00 uur de deur uit. Erik was thuis aan het werk. En druk. Hij kon niet bij Roos zitten… Hij wilde Roos wel op de camera zetten zodat hij boven verder kon met zijn werk. Maar Roos helemaal alleen beneden voelde niet goed voor mij. “Misschien kunnen we niet naar het bos, Morris”, hoorde ik mezelf met een brok in mijn keel zeggen. Ik kreeg gelijk spijt dat ik het hardop uitgesproken had toen ik Morris gezicht zag betrekken. Morris past zich vaak aan aan de situatie, maar ik wil niet dat de zorgen voor en om Roos ten koste gaan van zijn plezier, zijn geluk, zijn zijn. Ik wil niet dat mijn probleem zijn probleem wordt… Helaas kan ik me niet opsplitsen en moet keuzes maken. Maar welke keuze ik ook maak, het is nooit een goede. En precies dít zijn de momenten waarop ik me een verscheurde moeder voel.

Uiteindelijk zijn we naar het bos gegaan… Morris en ik. Huilend stapte ik binnen bij mijn ouders die naast ons wonen en gelukkig thuis waren. Zij wilden wel bij Roos zitten tot haar begeleider kwam. In de bus bood ik Morris mijn excuses aan. “Het geeft niet mam”, zei hij. Maar het geeft wèl… het zou niet zo moeten zijn. Helaas is dit óók onze realiteit. Zijn realiteit. “Oké, het geeft wel mam, maar we gaan er nu gewoon een leuke middag van maken…”. En dat hebben we gedaan.

Vanmorgen was Roos weer ver weg. Dit keer koos ik ervoor om haar wèl naar Ilmarinen te laten gaan. Het voelt dubbel, maar gisteren kostte mij zoveel energie dat het even niet anders kan. Of… dat ik het even niet anders wil. Keuzes…