Ik probeer het voor mezelf niet groter te maken dan dat het is… “We gaan alleen maar kijken, het betekent niet dat Roos nu direct al het huis uit gaat…”, spreek ik mezelf bemoedigend toe terwijl we onderweg zijn. Twee jaar geleden kón ik het niet eens hardop uitspreken. Moest ik gelijk huilen. Ik werd alleen al misselijk van het idee… En nu? Nu hebben we een afspraak. Maar wèl met een knoop in mijn maag.

Vandaag gaan we kijken naar een eventuele woonplek voor Roos. Puur ter oriëntatie. Om te kijken of het wat is. En vooral hoe het voelt. Kijken of we Roos later op deze plek zien. ‘Later’ want Roos heeft het nu nog goed thuis. En thuis hebben wij het nog goed met haar… Maar Erik en ik vinden dat Roos net als ieder kind ook op een bepaalde leeftijd uit huis zal moeten gaan. Of we het ook al echt zo voelen, dáár zijn we nog niet helemaal over uit. Desondanks hebben we nu toch deze eerste stap naar later gezet. Vanwege de forse wachtlijsten voor Roos haar doelgroep. En omdat we niet willen dat het van de een op andere dag moet gebeuren omdat wij plotseling niet meer voor haar kunnen zorgen. Of nog erger… omdat wij er helemaal niet meer zijn.

Met een knoop in m’n maag en gespannen schouders loop ik het terrein op richting de receptie. Het ziet er allemaal netjes en verzorgd uit en er is veel groen. D.w.z. nu nog niet vanwege het seizoen, maar er zijn veel bomen, bosjes, tuintjes en grasveldjes. Mijn hart maakt een klein sprongetje als ik een gebouw zie waar een bordje met ‘zwembad’ naar toe wijst. Het valt me op dat het hier ‘leeft’. Overal lopen, rollen of fietsen groepjes bewoners met hun begeleiders. Iedereen groet elkaar (en ons) op zijn of haar manier. Het is een kleurrijk geheel op deze miezerige grijze dag.
“Het lijkt wel een soort Landalpark.”, zegt Erik als we over het dorpsplein wandelen waaraan verschillende winkeltjes, een bruin café, het dorpshuis en de receptie grenzen.

Het kennismakingsgesprek is fijn. De twee vriendelijke rustige dames vragen naar ons verhaal en zijn erg geïnteresseerd in wie Roos is. Ze nemen de tijd. Ze luisteren, stellen vragen en leggen het een en ander uit over de organisatie zonder dat ik het gevoel heb dat ze een verkooppraatje houden. Ze vertellen het zoals het is.
De woning waar we een rondleiding krijgen is nieuw, netjes, licht en enorm ruim. Een begeleider is in de open keuken pap aan het maken met een bewoner, terwijl twee andere bewoners rustig in een stoel naar buiten kijken. De dame die de rondleiding geeft maakt even contact met ze en noemt ze bij hun naam. Ook op het terrein begroet ze diverse bewoners of zij begroeten haar enthousiast. “Zou ze echt alle namen van de ca. 400 bewoners kennen?”, vraag ik me af. Het lijkt er haast wel op.

Wanneer we na afloop terug naar de bus wandelen vraag ik aan Erik hoe het voelt. “Ja, goed”, zegt hij resoluut. Ik kan het alleen maar beamen. Ik merk dat de knoop in mijn maag minder groot is. De eerste stap is gezet en het voelt goed. Ik zie Roos hier wel wonen. Niet nu, maar later… Stilzwijgend, met een hoofd vol indrukken, gedachten en emoties rijden we het terrein af. En niet veel later beginnen onze tranen vrij te stromen.

Natuurlijk word ik nog steeds misselijk van het idee dat we ooit het grootste deel van de zorg voor Roos over zullen moeten laten in andere handen. In een andere omgeving. En heel diep van binnen hoop ik dat dat moment nooit zal gaan komen. Heel, heel erg diep van binnen hoop ik dat Roos dat moment niet meer mee hoeft te maken. Hoop ik dat wij Roos overleven, zodat we zeker weten dat er altijd goed voor haar is gezorgd. Hoe idioot dat misschien ook klinkt uit de mond van een moeder over haar eigen kind… Maar mocht dat niet zo zijn, dan zie ik haar zó wonen op deze mooie warme plek. De eerste stap naar later is gezet…  Gelukkig is later nog niet nu.