Ken je dat verhaal van die koorddanseres die naar beneden stortte? Ondanks dat ze professioneel circusartieste was en al honderden keren op hetzelfde koord gebalanceerd had verloor ze in een split second haar evenwicht en stortte in een volle circustent 8 meter naar beneden.

In ons familiecircus voel ik me ook vaak die koorddanseres die altijd maar aan het balanceren is. Natuurlijk wil ik mezelf niet letterlijk vergelijken met de koorddanseres van het bovenstaande verhaal, ik ben niet zwaargewond in het ziekenhuis beland… Maar wat ik ermee probeer te zeggen is dat zelfs wanneer je denkt dat er een balans is, je toch plotseling je evenwicht kunt verliezen en kunt vallen. Keihard kunt vallen. Het gebeurde de ervaren koorddanseres uit het verhaal immers en het gebeurde mij ook bijna weer. Bíjna, want dit keer ben ik net op tijd stil gaan staan…

De afgelopen maanden is er sprake van een opeenstapeling van dingen waar ik geen invloed of grip op heb. Dingen zoals “er is iets, maar we kunnen de vinger er niet op leggen” en “de bal ligt bij de andere partij, dus nu kunnen we alleen maar afwachten”. Of “er gaat een verandering plaatsvinden, maar we weten niet hoe het gaat uitpakken”. En daar kwamen de toegenomen zorgen om Roos, de vele afspraken en gesprekken en de logeerweekenden die in het water vielen nog overheen. Meestal kan ik dingen waar ik geen invloed of grip op heb best snel van me af laten glijden of parkeren. Een vaardigheid die ik mezelf heb aangeleerd. Reuze handig en bovendien broodnodig, want ik heb door de jaren heen gemerkt dat grip proberen te houden op iets waar je geen invloed op hebt bakken (emotionele) energie vreet. Maar als er in een korte tijd een overvloed is aan dingen waar ik geen invloed op heb, dan gaan ze stapelen en krijg ik er last van. Het maakt dat mijn hoofd zó vol zit dat ik er eigenlijk niets meer bij kan hebben. Ik word moe, warrig en raak snel geïrriteerd of emotioneel. Ik word minder flexibel en kan niet meer goed incasseren. (Sociaal) ‘aan staan’ kost enorm veel energie. En dat is knap lastig thuis, maar ook als juf van een grote groep lieve kleuters. En dus ben ik even op de rem gaan staan. Ik sta stil waar kan. Afspraken die uitgesteld kunnen worden verplaats ik, ik plan bewust rustmomenten in, ik laat m’n boodschappen bezorgen, probeer dingen uit te besteden en ik heb de bal werk heel even laten vallen. Door stil te staan probeer ik mijn evenwicht weer te herpakken zodat ik straks weer verder kan balanceren over het altijd wiebelige koord. En ik heb er vertrouwen in dat dat gaat lukken.

Hoe het afliep met de koorddanseres waar ik mijn verhaal mee begon? Zij maakt het inmiddels goed. Ze is na haar herstel niet met de pakken neer gaan zitten en balanceert weer vol vertrouwen over het koord.
Het kan de beste koorddanser dus overkomen…