“Drie dagen na de operatie… Het gaat boven verwachting goed met Roos. Ze lijkt geen pijn meer te hebben en beweegt gemakkelijk. Ze heeft nog geen een keer gegrepen naar de wonden. Qua aanvallen is het beeld hetzelfde als voor de operatie. Vandaag weer veel aanvallen, gisteren iets minder. Laat de NVS dus maar snel zijn werk doen! Nog twee weken en dan gaat hij aan!”, schreef ik precies 4 jaar geleden. Drie dagen terug was het precies vier jaar…
Roos was de hele nacht wakker… de epilepsie hield haar uit haar slaap. Tijdens het wassen en aankleden draaide ze het liefst weer in de foetushouding en tijdens het ontbijt zat ze rustig in haar stoel. Tè rustig. Terwijl we op de taxi aan het wachten waren keek ze me aan alsof ze wilde zeggen; “Kom op mam, stuur je me nu echt naar Ilmarinen?”. En ja. Ik stuurde haar dus echt naar Ilmarinen. Of beter gezegd; mijn hoofd stuurde…
Waar we voor nog geen twee maanden terug iedere dag Midazolam (noodmedicatie) toe moesten dienen, slinkt de voorraad Midazolam nu amper. De wekelijkse statussen die 1 tot 2 dagen duurden lijken lang geleden en het dwangmatige gesputter en handenwringen zijn naar de achtergrond verdwenen. Sinds de laatste ophoging van de NVS tijdens Roos haar opname in SEIN van afgelopen november en niet kort daarna de start van het dagelijkse darmspoelen lijkt Roos meer comfortabel en minder epileptisch. Het EEG geeft…
Het aller vervelendst vind ik het als Roos zichtbaar ongemak ervaart en ze niet kan vertellen waar ze last van heeft of hoe we haar kunnen helpen. Woensdagavond was er weer zo’n moment. Roos heeft al jaren structureel problemen met haar stoelgang wat (grote) aanvallen triggert en ongemak veroorzaakt. Toen de dagelijks klysma’s haar niet meer hielpen, werd darmspoelen geopperd door de verpleegkundige. Na een gesprek met de MDL-arts en uitleg van de stomaverpleegkundige spoelen we sinds twee weken Roos…
Een rustige oudejaarsavond… Vrienden zoeken elkaar op, maar voor ons is het lastig om de deur uit te gaan met Roos. We kunnen haar niet ‘zomaar’ even ergens op bed leggen zoals we met Morris wel kunnen. Erik en ik zijn met z’n tweeën, Roos en Morris slapen al. En hoewel ik het na deze roerige week niet zo erg vind en waarschijnlijk 00.00 uur niet eens haal, voel ik toch een kleine steek van eenzaamheid bij dit soort avonden….
De kortste dag, vanaf morgen worden de dagen weer langer. Hopelijk worden jouw dagen vanaf morgen ook weer langer lieve Roos… Al zeker twee weken bestaan jouw dagen uit veel slapen, veel liggen, weinig energie… Als je er bent, ben je helder en alert, maar de momenten zijn kort. Je krijgt maar weinig mee van de dag. Het liefst lig je. In de foetushouding of als een bolletje in elkaar. Gelukkig laat je je lach af en toe nog horen….
Vandaag is het wereldlichtjesdag. Een dag waarop kinderen worden herdacht die voor altijd kind zullen blijven. Kinderen die helaas niet meer bij ons zijn… Sinds we met Roos in deze gekke wereld terecht zijn gekomen, zijn we ons plots erg bewust geworden van de kwetsbaarheid van het leven. Sinds we met Roos in deze gekke wereld terecht zijn gekomen, zijn we te vaak in aanraking gekomen met het overlijden van een kind. Een kind dat we persoonlijk hebben gekend omdat…
In maart 2015 werd er na een uitgebreid genetisch onderzoek bij Roos een mutatie in het KIAA-2022 gen ontdekt. Omdat het om een zogenaamde x-linked mutatie ging en er in de literatuur alleen maar iets beschreven was over een paar jongens met deze mutatie werd ons meegedeeld dat de mutatie bij Roos zeer waarschijnlijk niet de oorzaak van haar problematiek was. Zekerheid kon de klinisch geneticus echter niet helemaal geven omdat er nog amper iets bekend was over het pas…
De toekomst is onzeker, zeiden de artsen in het slecht nieuws gesprek in 2013. Vanaf dat moment richtten wij ons meer op het nu. We lieten onze dromen en ambities varen, zochten naar lichtpuntjes, zelfs in donkere tijden en keken zeker niet te ver vooruit. En zo leven we eigenlijk nog steeds. Met de dag en soms zelfs met het moment. De toekomst is onzeker… We weten niet hoe Roos zich gaat ontwikkelen, of ze nog meer gaat inleveren, wat…
De behandeling van epilepsie start bijna altijd met medicijnen tegen epilepsie (anti-epileptica). In veel gevallen is anti-epileptica een goede behandeling tegen epilepsie. Bij ongeveer 30% van de epilepsiepatiënten werkt de medicatie onvoldoende, dit wordt refractaire epilepsie genoemd of moeilijk behandelbare epilepsie. Wanneer medicatie niet voldoende werkt of wanneer de bijwerkingen de kwaliteit van leven beïnvloeden, kan er worden gekeken naar andere behandelmethodes. Bijvoorbeeld een hersenoperatie (epilepsiechirurgie), Nervus Vagus Stimulatie (NVS), Deep Brain Stimulation (DBS) of ketogeen dieet therapie, niet te verwarren…